GOLHA..............گلها

آی آدمها که بر ساحل نشسته شاد و خندانیدیک نفر در آب دارد می سپارد جانیک نفر دارد که دست و پای دائم می زندروی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانیدآن زمان که مست هستید از خیال دست یابیدن به دشمنآن زمان که پیش خود بیهوده پنداریدکه گرفتستید دست ناتوانی راتا توانایی بهتر را پدید آریدآن زمان که تنگ می بندیدبر کمرهاتان کمربنددر چه هنگامی بگویم منیک نفر در آب دارد می کند بیهوده جان قربانآی آدمها که بر ساحل بساط دلگشا داریدنان به سفره   جامه تان بر تنیک نفر در آب می خواند شما راموج سنگین را به دست خسته می کوبدباز می دارد دهان با چشم از وحشت دریدهسایه هاتان را ز راه دور دیدهآب را بلعیده در گود کبود و هر زمان بی تابیش افزونمی کند زین آبها بیرون گاه سر گه پاآی آدمها که روی ساحل آرام در کار تماشاییدموج می کوبد به روی ساحل خاموشپخش می گردد چنان مستی به جای افتاده. بس مدهوشمی رود نعره زنان. وین بانگ باز از دور می آید:"آی آدمها.."و صدای باد هر دم دلگزاتردر صدای باد بانگ او رساتراز میان آبهای دور یا نزدیکباز در گوش این نداها"آی آدمها..."- نیما یوشیج -  GOLHA..............گلها...

یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شددوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شدآب حیوان تیره گون شد خضر فرخ پی کجاستخون چکید از شاخ گل باد بهاران را چه شدکس نمی‌گوید که یاری داشت حق دوستیحق شناسان را چه حال افتاد یاران را چه شدلعلی از کان مروت برنیامد سال‌هاستتابش خورشید و سعی باد و باران را چه شدشهر یاران بود و خاک مهربانان این دیارمهربانی کی سر آمد شهریاران را چه شدگوی توفیق و کرامت در میان افکنده‌اندکس به میدان در نمی‌آید سواران را چه شدصدهزاران گل شکفت و بانگ مرغی برنخاستعندلیبان را چه پیش آمد هزاران را چه شدزهره سازی خوش نمی‌سازد مگر عودش بسوختکس ندارد ذوق مستی میگساران را چه شدحافظ اسرار الهی کس نمی‌داند خموشاز که می‌پرسی که دور روزگاران را چه شد  حافظ   GOLHA..............گلها...